محققان آزمایشگاه‌های ملی ساندیا با همکاری دانشگاه نیومکزیکو و مرکز سرطان اندرسون در هوستون موفق به ساخت این چارچوب‌های جدید رابط زیست‌تجزیه پذیر شده‌اند که گامی در مسیر اتصال کامل اعصاب به دستگاه‌های پروتزی محسوب می‌شود.

دانشمندان به الکتروریسی پلیمرهای مایع برای تولید زنجیره‌های پلیمری پرداخته تا یک ساختار بافتی را ایجاد کنند. نانولوله‌های کربنی چند دیواره در این الیاف منجر به ارائه رسانایی الکتریکی می‌شود.

با استفاده از این شیوه این دانشمندان توانستند چارچوب‌هایی با دو نوع پلیمر PBF و PDMS بسازند.

پلیمر PBF برای مهندسی بافت مورد استفاده بوده و تجزیه‌پذیر است، از این رو این چارچوب به محض اتصال از هم متلاشی می‌شود. PDMS نیز نوعی درزگیر زیست سازگار محسوب می‌شود.

این چارچوب به ارائه یک اتصال بین اعصاب موجود با سامانه‌های الکترونیک‌ جدید پرداخته و از سوراخ‌های کافی برای رشد عصب‌های جدید برخوردار است. این اندام عصب‌دار جدید سپس به طور نظری از ویژگی‌های حسی مشابه اندام واقعی برخوردار خواهد شد.

اگرچه این گونه پیوند عضو هنوز تا شکل واقعی آن فاصله زیادی دارد اما آزمایش‌های اخیر بر روی موش‌ها امیدبخش بوده است.